و از شنیدن خش خش گام هایت لذت میبری؟؟؟؟

صدای ناله ام را میشنوی و بی اعتنا آواز شادی سر میدهی؟

میگویی دلم برای خنده هایت تنگ است و با ذوق لرزش اشک هایم را دنبال میکنی؟

بس است.....

دیگر احساس حماقت میکنم

بر در تردید ماندن را نمیخواهم

رهایم کن.......

دگر گوش هایم پرگشته از نغمه های پرفریب

و واژه هایی که خود نیز از خاطر برده ای...

سهم من از بودن

تنها بیگانگی با خودم بود

و سهم تو

تمام احساس من.......

من از خوبی هایم که تو گفتی میگذرم

شاید بد بودن بهتر باشد

شاید......